"Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη..."

Θ. Π. Βρυζάκης, Η Έξοδος του Μεσολογγίου, 1855, λάδι σε μουσαμά, 169 εκ. x 127 εκ., (Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου)

"Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπειρί, κ' η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει

Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα, και κλαίει:

"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γω στο χέρι;

Οπού συ μούγινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει."

Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε

κι οσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε.

Και μες τη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,

Κι' ολόλευκο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη.

Και μες της λίμνης τα νερά, οπ' έφθασε μ' ασπούδα

Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο

Το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κ' εκείνο.

Μάγεμα η φύσις κι' όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:

Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Διονύσιος Σολωμός "Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"