"Θαρρω πως ητανε Κυριακή...

....δεν καλοθυμάμαι κιόλας, αλλά κείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα έξω από κείνο το μεγάλο κτίριο της εφημερίδας που τηνε λένε "Η Παγκόσμια" και ήτανε ακριβώς 6.00 μμ ώρα Φοξ, που πάει να πει 19.00 η ώρα του νοτιανατολικού μετώπου μάχης. Το θυμάμαι καλά γιατί,

πάνω που πέρναγα απέναντι,

ακούστηκε η μουσική του μεξικάνικου Εθνικού Ύμνου

κι εγώ στάθηκα προσοχή,

που πάει να πει ντούρος και καμαρωτός,

και φέρνοντας το αριστερό χέρι μου ψηλά,

πλάι στο κεφάλι μου,

γιατί έτσι χαιρετάμε εμείς οι Ζαπατίστας όταν ακούμε τον ύμνο

ή βλέπουμε τη σημαία της χώρας μας, που τη λένε Μεξικό.

Στεκόμουνα λοιπόν εγώ προσοχή, μοναχούλης μου στο δρόμο, γιατί δεν πέρναγε κανένας άλλος από κει κείνη την ώρα και μοναχά τα μάτια μου κουνούσα, κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά, για να δω από που ερχότανε η μουσική του ύμνου που λέει "Μεξικάνοι, στην κραυγή του πολέμου..." αλλά δεν μπόραγα να τον βρω."

Σαμπκομαντάντε Μάρκος στο "Ανήσυχοι Νεκροί", εκδ. Άγρα και εκδ. Κέδρος.

Ολοκληρό το εξαιρετικό κείμενο από το blog της Mirandolina στο http://locandiera.blogspot.com/