Από το www.sport.gr: Η υπόθεση με τον Ενσαλίβα του Πανιωνίου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δύο σκοπούς, πανηγυριτζίδικους και εκπαιδευτικούς. Στην πρώτη περίπτωση η ΑΕΚ μπορεί να στήσει ένα ακόμη πανηγύρι που πήρε αυτόν τον αξιόλογο ποδοσφαιριστή, ο οποίος της προσφέρει μια λύση στα χαφ και παράλληλα ένα θέμα ώστε τα πρωτοσέλιδα να μην ασχολούνται με τους μη καταβεβλημένους φόρους που έπρεπε να έχει πληρώσει η διοίκηση Ντέμη. Στη δεύτερη είναι για να μάθουμε όλοι οι υπόλοιποι γιατί υπάρχουν οι μικρές και γιατί οι μεγάλες ομάδες και πόση είναι η μεταξύ τους απόσταση.
Ο Εβαλντ Λίνεν είναι ένας εξαίρετος προπονητής και μια ξεχωριστή προσωπικότητα στον χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όχι λόγω της τεχνικής κατάρτισής του, ούτε επειδή υπήρξε θαυμάσιος ποδοσφαιριστής, αλλά επειδή ήταν και παραμένει ένα ον πολιτικό. Στα νιάτα του υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ομάδας της Γκλάντμπαχ. Και λέω «στέλεχος» επειδή αυτή η ομάδα υπήρξε πρώτ` απ` όλα ένα πολιτικό πείραμα, μια ομάδα αναρχικών ποδοσφαιριστών που προέκυψε μέσα από τις κοινωνικές ζυμώσεις μιας ταραχώδους εποχής όπως - ελέω και RAF - υπήρξε η δεκαετία του 1970 στη Δυτική Γερμανία.
Ο Λίνεν υπήρξε ένα εξαιρετικό εξτρέμ αλλά δεν κλήθηκε ποτέ στην εθνική εξαιτίας των απόψεών του - το προσωνύμιό του ήταν "Revoluzzer", επαναστάτης. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, τρεις δεκαετίες μετά ήρθε στον Πανιώνιο.
Είναι βέβαιο ότι ο Λίνεν γνώριζε εκ των προτέρων ότι ο Πανιώνιος δεν είναι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, ούτε καν μια ΑΕΚ. Λίγο να είχε διαβάσει την υπόθεση Χόιτσερ θα είχε ακούσει για τον Πανιώνιο και την Δυναμό Τυφλίδας. Αλλά οι ομάδες χτίζονται και μέσα από τις ντροπές τους και ο Πανιώνιος του Τσακίρη υπήρξε για τον Λίνεν μια καλή προοπτική, ένα ιδανικό πεδίο, ένας άγραφος χάρτης έτοιμος για ποδοσφαιρκή διδασκαλία.Εννέα μήνες μετά διαπίστωσε πώς παίζεται το παιχνίδι στην Ελλάδα: μια πιο ισχυρή ΠΑΕ προσεγγίζει κατ` ευθείαν τον ποδοσφαιριστή χωρίς την άδεια του συλλόγου του και τον ψήνει να πάρει μεταγραφή. Ο ατζέντης του παίκτη σιγά μην τηρούσε τα προσχήματα.
Ο Λίνεν βγαίνει και διαμαρτύρεται, λέει πως αυτά τα πράγματα δεν είναι σωστά, είναι άδικα, ότι θα μπορούσε να πλησιάσει τον Ζήκο να κάνει το ίδιο και αν δεν τον σταματούσαν ίσως να κήρρυττε νέο αντάρτικο πόλεων. Και η καταγγελία στη FIFA δεν θα άλλαζε τα πράγματα. Το ζήτημα είναι πώς παίζεται το παιχνίδι ανάμεσα στις μικρές και στις μεγάλες ομάδες και πόση είναι η απόσταση μεταξύ τους. (Μεταξύ μας: το «λάθος» της διοίκησης του Πανιωνίου για τα «μόλις» 400.000 ευρώ ρήτρα στο συμβόλαιο του Ενσαλίβα είναι σε πρώτη ανάλυση επουσιώδες - τόσα μπορούσε η ΠΑΕ, τόσα έδωσε).Υπάρχει λοιπόν μια ιστορία που λέγεται για μια δεκαετία πριν, με πρωταγωνιστή και θύμα τον Πανιώνιο, στο μπάσκετ.
Ήταν στα ημιτελικά των πλέι οφ του 1996 όταν ο Πανιώνιος με πιτσιρίκια στην ομάδα του και τον δάσκαλο Ντούσαν Ιβκοβιτς στον πάγκο, είχε φέρει τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό στο 1-1 και η πρόκριση στους τελικούς θα παιζόταν στο τρίτο ματς στο ΟΑΚΑ. Η ιστορία λοιπόν θέλει κάποιον άνθρωπο να προσεγγίζει πριν από το κρίσιμο τρίτο παιχνίδι τον μάνατζερ του Μπάιρον Ντίνκινς, εκείνου του φτηνού αλλά καταπληκτικού μαύρου πλέι μέικερ που έπαιζε στον Πανιώνιο, και να του εκφράζει το «ενδιαφέρον» του Παναθηναϊκού να τον αποκτήσει για την επόμενη σεζόν. Ο Ντίνκινς δεν είχε παίξει καλά σε εκείνο το τρίτο ματς, ο ΠΑΟ νίκησε στα τελευταία δευτερόλεπτα με 68-62, ο Πανιώνιος έμεινε τρίτος, ο Ντίνκινς πήγε την επόμενη χρονιά στον Παναθηναϊκό - τη μεθεπόμενη σχεδόν δεν βρήκε ομάδα να παίξει...Ο Λίνεν μπορεί να σκούζει όσο θέλει, όπως είχε γίνει τότε έξαλλος ο Ντούντα και κλωτσούσε κάτι υπαλλήλους του ΤΑΚ Παναθηναϊκός, αλλά η πραγματικότητα παραμένει η ίδια: αν μοιάζεις μικρός δεν θα σε δουν και θα σε πατήσουν.
Ο Πανιώνιος έχει παράδοση στο να χάνει παίκτες. Πριν από τον Ντίνκινς είχε χάσει και τον Παναγιώτη Γιαννάκη - κοίτα να δεις σύμπτωση: και αυτός δεν είχε παίξει καλά στον τελευταίο ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό το 1994 και μετά υπέγραψε με τον Παύλο Γιαννακόπουλο...!
Στο ποδόσφαιρο η κατάσταση υπήρξε ακόμη χειρότερη αφού σπάνια υπήρξαν λαμπερές προσωπικότητες να ορθώσουν το ανάστημά τους.Διότι υπάρχουν μικρές και μεγάλες ομάδες και η απόσταση μεταξύ τους είναι εν τέλει αρκετή και κρίσιμη. Διότι για να καλύψεις την απόσταση θέλεις ανθρώπους με λάμψη και ανθρώπους με κότσια, κυρίως οικονομικά. Μια φορά συνέβη αυτό στον Πανιώνιο: το 1992 ο Γεράσιμος Βεντούρης έκλεισε τον Φάνη Χριστοδούλου με πενταετές συμβόλαιο 1,2 δισ. δρχ. - μεγάλη μαγκιά τότε που έκοψε τον βήχα στους μεγάλους, τον Βεζυρτζή και τον Γιαννακόπουλο και έβαλε τις βάσεις για να διεκδικήσει ο Πανιώνιος τίτλους και δόξα στο μπάσκετ.Τώρα στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο Λίνεν. Μια λαμπερή προσωπικότητα ένας άνθρωπος με ταλέντο και κυρίως ένας άνθρωπος με αρχές. Και μετά από αυτή την ψυχρολουσία έχει ανάγκη τον Τσακίρη και όλους τους Πανιώνιους να ορθώσουν το ανάστημά τους μαζί του. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο Χριστούδουλου κάποια στιγμή βαρέθηκε. Ο Βεντούρης κόντεψε να χρεοκοπήσει. Θέλει κότσια, θάρρος και πίστη στο όνειρο και στους ανθρώπους σου. Αλλά έτσι χτίζονται οι μεγάλες ομάδες...
prosopikos@sportline.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου