Νέο τεύχος της ΡΗΞΗΣ διαβάστεεεεεεεε!

Kυκλοφόρησε την Παρασκευή 23/03, το νέο φύλλο της εφημερίδας Ρήξη (φ.9), το οποίο και μπορείτε να αναζητήσετε στα κεντρικά περίπτερα. Περιλαμβάνει άρθρα για τα βιβλία της Ιστορίας, καθώς και των Μαθηματικών και των Νέων Ελληνικών, αφιέρωμα για το 1821 και τις προσπάθειες της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας να αποδομήσουν τον χαρακτήρα του, ρεπορτάζ για τον αγωγό Μπουρκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις του ζητήματος, κείμενα για την οικολογία, τις διεθνείς εξελίξεις και τον πολιτισμό. Αντί επιλόγου δημοσιεύουμε εδώ το κείμενο του εξωφύλλου.

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

Η διαμάχη για το νέο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού έθεσε για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, στην κρίση του ελληνικού λαού, ζητήματα που αφορούν στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Στο τι διδάσκεται αυτή τη στιγμή στην επίσημη εκπαίδευση στη χώρα μας.
Και είναι αυτό το γεγονός που φόβισε περισσότερο τους υποστηρικτές του νέου βιβλίου, και όχι αδίκως. Μέσα από τη συζήτηση που διεξάγεται, διαβλέπουν την αμφισβήτηση του μονοπωλίου που κατέχουν στο να προσδιορίζουν και να κρίνουν τη μνήμη και την ιστορική μας συνείδηση. Ενός μονοπωλίου που με κόπο διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, έπειτα από μια συντονισμένη προσπάθεια της «λάιτ αριστεράς» των πανεπιστημίων, των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων αλλά και των λογιών-λογιών ιθυνόντων, τεχνοκρατών και υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων του Πα.Σο.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας. Βεβαίως, όλα αυτά έγιναν υπό την ευγενική χορηγία των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και με τη συμβολή των λογιών-λογιών μη-κυβερνητικών οργανώσεων που χρηματοδοτούνται από τον Σόρος, τις πολυεθνικές και τους Αμερικάνους.
Αυτό το δημοκρατικό σοκ φόβισε τους ιθύνοντες των εξουσιαστικών ιδεολογικών μηχανισμών. Γιατί, πλέον, η λειτουργία των μηχανισμών τους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μακριά από τα μάτια του ελληνικού λαού, δίχως συζήτηση και κριτική. Και αυτό απειλεί καθοριστικά την ηγεμονία τους. Γι’ αυτό και η αντίδρασή τους, αν και λυσσαλέα, υπήρξε τυπική για ελίτ που αισθάνονται ότι διακυβεύονται τα συμφέροντά τους: Οι εργάτες και οι νοικοκυρές δεν δικαιούνται διά να ομιλούν περί της Ιστορίας. Γιατί το δικαίωμα στην άποψη το απολαμβάνουν μόνο όσοι κατέχουν τα πιστοποιητικά που οι ίδιοι εκδίδουν στα πανεπιστήμια που ελέγχουν.
Ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα. Στην αγωνία τους να κρατηθούν στις θέσεις και ν’ αναπαράγουν τον εξουσιαστικό τους ρόλο, ξεδιπλώνουν ολοένα και περισσότερο τον πραγματικό τους χαρακτήρα: Πρόκειται όντως για ένα μεταμοντέρνο ιερατείο. Ένα ιερατείο, όμως, που χάνει σταδιακά τους πιστούς του και αναλίσκεται σε υστερικές υλακές. Είναι ήδη όμως πολύ αργά γι’ αυτούς…