Γεια σου Νικόλα

Ο Δημήτρης Μιχαηλίδης αποχαιρετά το Νίκο Μαρίνο. "Ζητάω συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να γράψω μόνο απλά ένα καλό ταξίδι Με τον Νίκο έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία και γνωριζώμασταν από παιδιά , κάπου χαθήκαμε κάπου ξαναβρεθήκαμε και τώρα αν και ξαναχανώμαστε πάλι θα ξαναβρεθούμε. Ο Νίκος μεγάλωσε στον μπασκετικό ΠΑΝΙΩΝΙΟ της χρυσής εποχής , στα χέρια του Κυρ Αργύρη , του Αντρέα του ΒΑΡΙΚΑ και ανθρώπων που ήταν τρελαμένοι με το μπάσκετ και με τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ και ήξεραν να το μεταδίδουν. Εγώ ήμουνα τότε κοντά σε αυτήν την παρέα των πιτσιρικάδων , που κάποια στιγμή έφυγαν όλοι για την ΔΑΦΝΗ για να έρθει αυτό το τρομερό θηρίο που άλλαξε την μοίρα μας ο Φάνης . Όλα αυτά τα παιδιά ήταν ΠΑΝΙΩΝΑΡΕΣ που φωνάζει και ο φίλος στο γυναικείο και φυσικά δεν μπορούσα να τους στερηθώ και αναγκάστηκα να βλέπω και παιχνίδια της Δάφνης στο κλειστό της Αρτάκης με Μαρίνο στο πάγκο, Κωνσταντώνη, Κούτρα ......Ο Νίκος είχε έρωτα με το μπάσκετ και τρομερή αγάπη στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ . Έκανε σημαντική καριέρα και το πέρασμά του είναι αξιοπρόσεκτο σε πάρα πολλούς τομείς . Όταν για πρώτη φορά ανέβηκε το Γυναικείο μπάσκετ του Συλλόγου μας στην Α1 χρειάστηκα τις συμβουλές του . Για πρώτη φορά βρεθήκαμε αντίπαλοι και ήταν στην Λεοφώρο όταν η γυναικεία μας ομάδα πέτυχε την μεγαλύτερη έκπληξη εκείνης της χρονιάς κερδίζοντας τον μετέπειτα πρωταθλητή Παναθηναϊκό στην έδρα του ( ο Νίκος με το ζόρι μου έδωσε το χέρι του ) . Μετά μου έδινε συμβουλές και μου έδινε και κασέτες με τα παιχνίδια των αντιπάλων μας . Εκείνη την άνοιξη πέσαμε άδικα με 11 νίκες ( έχοντας κερδίσει όλες τις ομάδες από 1 φορά ) και ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα . Εκείνο το καλοκαίρι ( Μάιο ) είχε έρθει και ο Τσακίρης στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ , το τμήμα δεν είχε καθόλου δελτία και η φυσιολογική κατάληξη θα ήταν να κλείσει ή να αφεθεί στην μοίρα του . Ο Κωνσταντίνος ζήτησε την γνώμη μου και εγώ του είπα ότι ένα μεγάλο κομάτι των φιλάθλων του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ έχει τρέλα με το μπάσκετ και καλό θα ήταν να μιλήσουμε με τον Νίκο τον Μαρίνο . Η πρώτη του αντίδραση ήταν να μου πει σιγά μην έρθει ο Πρωταθλητής Ελλάδος να μιλήσει μαζί μας και να δουλέψει στην Α2 . Ο Νίκος το έκανε γιατί είμασταν ένα κομάτι της καρδιάς του. Δεν πούλησε ΠΑΝΙΩΝΙΤΙΔΑ στον πρόεδρο ( του είπε εγώ είμαι ΔΑΦΝΗ ) και του υποσχέθηκε ότι αν έρθει στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ την πρώτη χρονιά θα ανεβούμε και επειδή ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ δεν είναι για τίποτα άλλο στην Α1 την πρώτη χρονιά θα κάνουμε Πρωταθλητισμό και την επόμενη θα το πάρουμε . Κανένας δεν φανταζώταν ότι θα το κάναμε ή ακόμα ότι θα το κάναμε ένα χρόνο νωρίτερα . Με το καλημέρα εκείνη την χρονιά κερδίζουμε εκτός έδρας τις Εσπερίδες , του λέω τι γίνεται ρε Νίκο , λές ; μην μου πείς μου λέει είναι γρουσουζιά , νομίζω .... θα δείξει . Και έγινε τελικά Νικόλα το πήραμε, το πρώτο, το ιστορικό. Μιά δύσκολη χρονιά που πολλές φορές βαδίζαμε σε μια τεντομένη κλωστή , που αν καταφέρεις να μην σπάσει τότε μπορεί να τα καταφέρεις και όλα .Μεγάλωσα μέσα στο γήπεδο του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ και όνειρό μου ήταν πάντα να δω παιδιά που ξεκίνησαν από εμάς, από τα σπλάχνα του συλλόγου, έγιναν ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ και έκαναν καριέρα σαν αθλητές να συνεχίζουν σε μας σαν προπονητές , εσένα τον Νίκο τον ΛΙΝΑΡΔΟ , τον Θανάση τον ΚΩΝΣΤΑΝΤΩΝΗ , τον Γιώργο τον ΣΟΛΩΜΟ , τον Θοδωρή ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΗ , τον Κρίς. Κάποιες στιγμές νιώθω ευτυχισμένος που σας βλέπω στο γήπεδο , είναι η συνέχεια μιας αγάπης γιαυτό το κόκκινο και μπλέ που μας τρέλενε και θα μας τρελένει , γιαυτό το κομμάτι της ιστορίας που ενώ είμαστε ένας ασύμαντος μικρός κρίκος της, είμαστε εκεί και κάτι προσπαθούμε . Αυτός ο ατέλειωτος έρωτας με ανείπωτες πίκρες και τις μικρές αλλά απίστευτες χαρές . Τον τελευταίο τον καιρό τα νέα σου τα μάθενα μόνο από τον Κώστα στην ΙΩΝΙΑ και αυτή τη βδομάδα που θα σε έβλεπε του είχα ζητήσει να μεσολαβήσει για να σε δώ . Δεν πρόλαβα τελικά. Θέλω να σου ζητήσω τρια συγγνώμη. Το ένα αφορά ένα παιχνίδι μέσα στο Μαρούσι στο γήπεδο που ήταν κοντά στις γραμμές, όταν είχαμε πάει πιτσιρικάδες τότε να δούμε την ομάδα μας ( ανοργάνωτα γιατί δεν υπήρχαν Πάνθηρες ). Το Μαρούσι με Φωσσέ και Δαρίβα και εμείς μια χούφτα ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ που πηγαίναμε παντού και φωνάζαμε . Μετά το τέλος του παιχνιδιού πάντα προσπαθούσαμε να φύγουμε ανάμεσα από τον κόσμο , χωρίς να αρπάξουμε πολλές , εσύ όμως είχες το χαρακτηριστικό κατάξανθο μαλί και ήσουνα σαν σημαδούρα μέσα στο πλήθος. Σε είχαν αρπάξει και δεν κοντοστάθηκα να τις φάω μαζί σου . Το δεύτερο συγγνώμη αφορά φέτος το καλοκαίρι όταν αφελέστατα έπεσα στην παγίδα κάποιου να σου μιλήσω για την επιστροφή σου στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Έκανα την καρδιά σου να φτερουγίζει και μετά στην τσάκισα . Και τα δύο δεν καταπίνονται ειδικά τώρα και παρόλο που τα είχαμε συζητήσει και μου έλεγες μην είμαι μαλάκας δεν τρέχει τίποτα , να μην θυμώνω με τον εαυτό μου. Το τρίτο συγγνώμη δεν θα στο ζητήσω τώρα αλλά ελπίζω να μου το δώσεις κάποτε , γιατί εγώ δεν θα το δώσω ποτέ στον εαυτό μου . Φίλε Νίκο ξέρω ότι τώρα πιά ότι θα είσαι ευτυχισμένος γιατί θα ξαναπάρεις αγκαλιά τα δύο σου αγγελούδια . Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που ζήσαμε παρέα και γιαυτό που μας χάρισες μια ομάδα πρωταθλήτρια , που σε κάθε αγώνα ήταν στα κάγκελα μαζί με τους φιλάθλους της να φωνάζει ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ".

Γεια σου Νικόλα .