"Ο προπονητής σε μια ομάδα ποδοσφαίρου είναι το πέπλο που φαντασιακά ενώνει το παρόν με το μέλλον. Ο Λίνεν είχε καταφέρει παρα πολύ καλά να προσφέρει κάτι τέτοιο την 1η του χρονια. Ειδικά στις νέες γενιές που δεν είχαν παραστασεις από παρελθοντικές καταστάσεις είχε επιδράσει καταλυτικά. Αυτό καταρχάς πρέπει να το αναγνωρίσουμε στα θετικά για την αντίδρασή τους. Δυστυχώς όμως στη ζωή πάντα κρύβεται ένας διαβολάκος που έρχεται να δυαλύσει το happy end που είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Κ ακριβώς επειδή είναι νέοι άνθρωποι κ βράζει το αίμα τους δηλώνουν τις πεποιθήσεις του πολύ πιο έντονα.
Εμείς οι μεγαλύτεροι,επειδή δυστυχώς έχουμε μεγάλες δόσεις σαπίλας από αυτόν τον χώρο δεν έχουμε αυτόν τον έντονο ρομαντισμό. Πολλές φορές φτάνουμε να αντιμετωπίζουμε κάποιες καταστάσεις κύνικά.Όταν κάποιος λειτουργεί έναν οργανισμό σαν τον Πανιώνιο υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία εμείς οι απ'έξω δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Καλώς ή κακώς φτάσαμε σε ένα σημείο που θα έπρεπε να παρθούν αποφάσεις. Όταν κάποιος παίρνει αποφάσεις κάποιους θα ευχαριστήσει κ κάποιους όχι. Στο μόνο που έχουμε κοινή βάση όλοι μας είναι το καλό του Συλλόγου θέλω να πιστεύω.Μην ξεχνάμε ότι η διοίκηση είναι νέα στον χώρο του ποδοσφαίρου κ όπως κάθε νέος θα κάνει κ λάθη. Δυστυχώς εδώ στην ελλάδα στήνουμε λαικά δικαστήρια στο πίτουρο....Θα ευχηθώ στον Τάκη καλή αρχή κ καλή τύχη διότι θα τη χρειαστεί,για να σώσουμε ότι μπορούμε να σώσουμε από αυτή την χρονία.Ας λήξουμε για το καλό της ομάδας αυτό το μελόδραμα κ ας κατέβουμε όλοι από τον πλανήτη ΥΣΤΕΡΙΑ.
Καλή τύχη Τάκη αλλά να ξέρεις πως ουδείς προφήτης στον τόπο του κ ειδικά στην ελλάδα".
Θυμάμαι ότι από την μακρινή Σίκινο, κάπου στα τέλη Αυγούστου, είχα παρακολουθήσει το πρώτο παιχνίδι αυτού του νέου, στην ουσία, Πανιώνιου. Kυανέρυθρη φανέλα, και κάτι πιτσιρίκια· Γουσούλης, Αραβίδης, Μάκος, Μανιάτης (έπαιζαν και πριν). Το 0-0 δεν προμήνυε τίποτα περισσότερο από μία ‘ομάδα’ με κεφαλαία γράμματα. Σιχαίνομαι τα μικροαστικά δημοσιογραφικά κλισέ τύπου η «ομάδα χτίζεται», αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ο Γερμανός, με τα γυαλιά πρεσβυωπίας και το μπλοκάκι του, κρατούσε στα χέρια του ένα «μυστρί». Ειλικρινά δεν είμαι και πολύ βέβαιος για τον αν είχε και τα κατάλληλα ‘οικοδομικά’ υλικά, αλλά το κατασκεύασμα Λίνεν έγινε γρήγορα ομάδα των επιτυχιών και της εκλογικευμένης ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Γενάρης μήνας, της πρώτης χρονιάς, και οι προσθήκες Λουρένσο – Τζιμπούρ έδωσαν στην ομάδα μια συνεπέστερη επαφή με τα αντίπαλα δίχτυα. Έτσι, η 5η θέση ήρθε μάλλον φυσιολογικά, ενώ οι κερκίδες του σταδίου επευφημούσαν σε μεγαλύτερο βαθμό τον αρχιτέκτονα της ομάδας, παρά τα υλικά της αν και στην Ελλάδα ο προπονητής συνήθως περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Ο 2ος χρόνος είχε εξαρχής κάτι το διαφορετικό. Οι αυξημένες προσδοκίες των φιλάθλων, τα πιο διακριτά λάθη του Γερμανού, οι διαταραχόμενες σχέσεις του με τον πρόεδρο Τσακίρη, αλλά πολύ περισσότερο η λήθη που σκεπάζει την μνήμη των Πανιώνιων φιλάθλων σχετικά με το παρελθόν (ακόμα και το πρόσφατα), έκανε τον Έβαλντ λιγότερο δημοφιλή. Σε μερικά παιχνίδια με ατυχές αποτέλεσμα, ανεξαρτήτου ύπαρξης ή μη ευθύνης, ο Γερμανός ακούει τα πρώτα νεοελληνικά «ου». Η σολομώντεια λύση της απομάκρυνσής του ξεστομίζεται από τα χείλη μερικών για πρώτη φορά. Είναι όμως αναμφίβολα μια τάση μειοψηφική. Δυο-τρεις μάπες καμιά φορά στην θύρα 2 μεταξύ διχασμένων συντρόφων, αλλά η διοίκηση στηρίζει το έργο του κόουτς. Μην είμαστε και αφελής. Δεν κινείται στην αγορά ελεύθερος και καλύτερος κόουτς, ιδιαίτερα δε βάσει των απολαβών του. Η φυγή Πλετς είναι η πρώτη, δημόσια τουλάχιστον, ξενέρα του Έβαλντ με τον Τσακίρη.
Τον Ιανουάριο φεύγει ο Σπυρόπουλος και έρχεται ο Λάμπρος. Ίνα αναμορφώσει και ίνα αναμορφωθεί. Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει περίφημα. Μαζί με τον Τζεμπούρ και τον φορμαρισμένο Φερνάντεζ μοιράζουν πάνες σε αντίπαλες άμυνες και καλύπτουν βαθμολογικά τις απώλειες του α’ γύρου. Έτσι, η ομάδα πλασαρίστηκε (ομολογουμένως δυσκολότερα από την πρώτη σεζόν) και πάλι στην πεντάδα. Όλα καλά και καλό καλοκαίρι. Λίγο χλωμή μεταγραφική περίοδος. Ο κόσμος χαλάστηκε από την απομάκρυνση Φερνάντεζ, αλλά δεν θίχτηκε και ιδιαίτερα από την πώληση Τζεμπούρ μιας και η συμπεριφορά του Γαλλοαλγερινού και το μέγεθος του ντιλ λίγο πολύ δεν άφηνε περιθώρια αποδοκιμασίας. Η αλήθεια πάντως είναι ότι τέλος Αυγούστου υπήρχε η μάλλον επικρατέστερη μεταξύ των φιλάθλων πεποίθηση ότι οι Κοιλιάρας και Μπάρκολγου δεν καλύπτουν απόλυτα το κενό των αποχωρησάντων παικτών και η ομάδα μάλλον θα συνεχίσει με ρόστερ χαμηλότερου επιπέδου. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Άλλωστε τέτοιου τύπου διακυμάνσεις μπορεί να κρύβουν και εκπλήξεις, όπως λόγου χάρη την ανάδειξη νέων ταλέντων (ο σημερινός Κοντοές είναι μια τέτοια περίπτωση).
Μην ξεχνάμε ότι όταν οι αδίστακτα προκλητικές φυλλάδες των μαζών μας ζάλιζαν με τους επαίνους της ανάδειξης και χρησιμοποίησης του Νίνη, ο Έβαλντ είχε ήδη ξεθάψει από τα φυτώρια δυό-τρία αμούστακα παιδάκια. Άλλοι έπιασαν άλλοι όχι, αλλά ο σύλλογος συνέχισε μετά από παύση χρόνων να αναδεικνύει ποδοσφαιριστές. Κάπου στα μέσα Ιούλη ακούσαμε ότι ο Λάμπρος συνεχίζει να προπονείται μόνος του και αυτό ενοχλεί (πλέον) τον κόουτς. Σημασία δεν δώσαμε, ιδιαίτερα όταν είδαμε την απόδοση της ομάδας ενάντια στην Νάπολι. Σε καλό δρόμο ήμασταν, και ο Λίνεν είχε δουλέψει και πάλι. Μεγάλα ερωτηματικά οι Λουρένσο και Ντελούρα και η ενδεχόμενη ομαλή πορεία της υγείας τους, ήτοι σημαίνει η δυναμική επανένταξή τους στην ομάδα, έθετε και το ταβάνι της χρονιάς. Λίγο το paintball, λίγο η κλονισμένη φήμη του ανάμεσα στους οπαδούς ελέω Φερνάντεζ, ο Τσακίρης είχε μια άλλη άποψη για τον Πανιώνιο του 2008.
Η αλλαγή της με την έδωσε το πρώτο μήνυμα στροφής προς κάτι που έλαμπε στα nineties στην γειτονική Ιταλία. Μια ωραία πρωία η άλλοτε ονείρωξη του Championship manager ανακοινώθηκε από τον ιστορικό. Μην κάνεις τον κινέζο, ήρθε ο ελ Τσίνο. Μοιάζει με παραμυθάκι και για πρώτη φορά σύντροφοι δεν ήταν. Ο Χούτος έφερε τον Ρεκόμπα και εκείνος με την σειρά του έφερε τον Εστογιάνοφ. Γαϊτανάκι και ντελίριο. Αεροδρόμιο για πρώτη φορά. Συντριβανάκι ενθουσιασμού για όλους, αλλά ίσως πιο συγκρατημένη ευφορία για τον Έβαλντ που πριν από μερικούς μήνες είδε τον «δικό» του Ούλοβ Μερλέ να κόβεται για μερικά ψίχουλα, μπροστά στα κασέ των Ουρουγουανών.
Ο «μεσίτης» Λάμπρος αναβαθμίστηκε και υπό την επήρεια των δικών του περσινών επιτυχών εξετάσεων αναγέννησης, γλίστρησε στα αναχώματα του άτακτου και αυτιστικού παρελθόντος. Ο Γερμανός στην γωνία τον περίμενε χωρίς να είναι διατεθειμένος να ακούσει κάτι για τα χνώτα του, αλλά αρχικά επήλθε ειρήνη ενόψει της πολυπόθητης πρώτης συμμετοχής των Ουρουγουανών. Συνεπαρθήκαμε με τον ευχάριστο πονοκέφαλο ενός γεμάτου ρόστερ.
Όλα όμως τα υπερπλήρη, τα γεμάτα, τα δυνητικά τέλεια, στο κόσμο του Πανιωνίου φροντίζουμε να ξεφουσκώνουν. Όταν όλα πάνε καλά φροντίζουμε να δημιουργούμε πρόβλημα. Για περίπου δύο χρόνια δεν είχαμε πολλούς (και σε ορισμένο βαθμό, ακόμα και αξιόλογους) παίκτες. Είχαμε όμως τον καλύτερο προπονητή του πρωταθλήματος. Έναν κόουτς που δούλευε πολύ, ισορροπώντας σε ικανοποιητικό βαθμό την λογική του «παίρνω αποτέλεσμα» με αυτήν του «παίζω παράλληλα και μπάλα». Και με την δόση του μαζοχισμού που διέπει αυτή την τρελή Πανιώνια ιδέα μας (την ίδια που μετεξέλιξε την ομάδα του Ίβκοβιτς σ’ αυτή του Κιουμουρτζόγλου) είπαμε να κλοτσήσουμε την καρδάρα με το γάλα. «Φέτος έχουμε παίκτες, άρα δεν είναι ανάγκη να έχουμε και καλό προπονητή».
Ένα overdose επιτυχίας μάλλον θα μας πειράξει. Όπως και να έχει, όσο και αν κάποιοι έχουμε ξενερώσει (ναι ήρθε η ώρα να αρχίσουν τα τετριμμένα) θα ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας, την αγάπη μας για τον σύλλογο και πέραν προσώπων και επιλογών θα είμαστε ξανά στην κερκίδα, θα σπάσουμε το φράγμα των 11.000 χιλιάδων (με νέο ή όχι) στο γήπεδο, θα ξαναβγούμε Ουέφα και άλλα πολλά ωραία και ένδοξα. Χάσαμε πάντως τον τιμονιέρη μας. Τον μηχανοδηγό μας στην πορείας μας προς έναν καλύτερο, με ότι αυτό σημαίνει, σύλλογο. Και το κενό φοβάμαι πως θα είναι δυσαναπλήρωτο. Να μην ξεχάσω τουλάχιστον να πω ένα ευχαριστώ, σε έναν άνθρωπο που πέραν των γνώσεων για το κουτεπιέ και το 4-4-2, έχει μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, μια αισθητική, μια πολιτική συνείδηση, έναν μεστό λόγο (σε 6 γλώσσες μάλιστα) και μια δυναμική συνάδουσα με τον Πανιώνιο, όπως τουλάχιστον εγώ την αντιλαμβάνομαι.Aγαπητέ Έβαλντ και σε ευχαριστούμε πραγματικά για όσα έκανες για τον Πανιώνιο μας. Ο νόστος είναι μέρος του παιχνιδιού εξάλλου.
Ανταπόκριση από τον Πλανήτη Μπαλα-λάικα, Κωστής Πιερίδης
Πρέπει να στηριχτεί ο νέος προπονητής
Ανεξάρτητα από το ότι δε συμφωνώ με την πρόσληψη Λεμονή, ήθελα άλλο προπονητή, όπως επίσης δε μου άρεσε που έφυγε ο Λίνεν στη μέση της αγωνιστικής περιόδου(βέβαια όπως αποδείχτηκε δε γινόταν αλλιώς), συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο του φίλου Μάκη Διόγου στα Κ.Ν. Ο παλιός προπονητής είναι πλέον ΠΑΡΕΛΘΟΝ και χρειάζεται να ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ με κάθε τρόπο ο καινούργιος. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Πανιώνιος είναι πάνω από τα πρόσωπα. Για αυτό λοιπόν όλοι μας, ως κίνηση στήριξης στις επιλογές της διοίκησης και το νέο προπονητή, θα πρέπει να βρεθούμε στις κερκίδες της Ν. Σμύρνης στον αγώνα της Κυριακής με τον Ηρακλή και να υποστηρίξουμε την ομάδα μας. Ως φίλαθλος του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ εκ της επαρχίας θα είμαι παρών!
Πάνος Κατσούλας
Εκπ/κός
Κιάτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου