Ο Ρεκόμπα και τα (ολόφρεσκα) Πανιωνάκια

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Ο «Κινέζος» Ρεκόμπα υπήρξε, στην ακμή του και στο επίπεδο που έπαιζε, ο κορυφαίος «σχεδόν μεγάλος» ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Εάν τώρα αυτή εδώ είν' η αρχή της παρακμής του, τότε ο Ουρουγουανός παραμένει μεγάλος για το ελληνικό πρωτάθλημα. Υπερβολικά μεγάλος για τον Πανιώνιο. Με την ποιότητα της μπάλας, που ακόμη ένα Σαββατοκύριακο Σούπερ Λίγκας είδαν καμιά εκατοστή χιλιάδες θεατές στα οκτώ γήπεδα, και εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές επί της οθόνης, το ντεμπούτο του Ρεκόμπα είναι by far το «πρώτο θέμα» της 6ης αγωνιστικής. Διόλου τυχαία, η Νέα Σμύρνη ήταν η μοναδική έδρα όπου το κοινό πραγματικά βίωσε τη χαρά του παιγνιδιού.

Οι Πανιώνιοι, όπως λέει κι η ιστορική φυσιογνωμία Μήτσος Μαυρίκης, παίρνουν μια (μεγάλη) χαρά ανά δεκαετία. Και έτσι, στην απέναντι όχθη της νοοτροπίας των συλλόγων, που το νόημα της ζωής τους είναι να κυριαρχούν σαν τα κόμματα εξουσίας, διαπαιδαγωγούν τους επόμενους Πανιώνιους. Τους γιους τους. Στην κουλτούρα των ποιοτικών χαρακτηριστικών. Συνήθως πρόκειται -η μεγάλη χαρά- για έναν τελικό Κυπέλλου προς το τέλος της κάθε δεκαετίας. Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα φεύγει, εάν πιστεύουμε στις επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις, σιγά-σιγά. Το Σαββατόβραδο, ήταν μία από εκείνες τις χαρές. Δίχως Κύπελλο. Αλλά, πάλι, βραδιά που περνά μες στο πετσί των μικρών παιδιών. Και είχε τόσα πολλά, παιδομάνι σωστό, στη μεγάλη εξέδρα.

Ο Ρεκόμπα δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης του ματς (με τον Αρη). Τέτοιοι ήταν ο Εστογιάνοφ και ο Κουμόρτζι. Ο Ρεκόμπα ήταν απολαυστικός στο πρώτο ημίωρο. Κι ύστερα, όταν μπούκωσε, πήγε σε μια «οικονομική» απόδοση με συνεισφορά στις στιγμές. Στις καίριες, εννοείται, στιγμές. Για τον Ρεκόμπα, ήταν ένα παιγνίδι αυτογνωσίας. Ενιωθε τον εαυτό του, ήξερε πώς να τον εξοικονομήσει. Ενιωθε τον αγώνα, ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ο,τι έκανε, ήταν μόνο για το σύνολο. Το παραμικρό, για την πάρτη του. Ενα παιγνίδι σεβασμού και αυτοσεβασμού. Πήρε όλον τον χρόνο που χρειαζόταν, πριν παρουσιαστεί στην πρώτη εμφάνισή του. Επειδή σέβεται τον θεατή. Και τ' όνομά του. Το εξίσου σημαντικό, βρήκε περιβάλλον που αντέχει να (του) δίνει τον χρόνο.

Ο Τσακίρης μπορεί να είναι ήσυχος, και χαρούμενος, ότι γεννώνται καινούργια Πανιωνάκια. Ολόφρεσκα. Εξήμισι με εννιάμισι, το Σάββατο, σπίτι έμειναν λιγότερα απ' όσα έπιασαν τον μπαμπά απ' το χέρι και πήγαν γήπεδο... σημαιοστολισμένα. Μες στην προσμονή. Δεν μάσησαν ούτε από βροχή, μολονότι το στέγαστρο στην κερκίδα απέναντι απ' τα επίσημα σήμερα μοιάζει κάτι πολύ μακρινό. Επέστρεψαν για ύπνο, γεμάτα. Καλύτερα κι από σχολική εκδρομή. Μια παρατήρηση (για τον οικοδεσπότη), μονάχα: Τα Πανιωνάκια είναι παιδάκια. Τα παιδάκια, στο γήπεδο, στάνταρ θα πουν τρία πράγματα στον μπαμπά: τσίσα, πείνασα, δίψασα. Να βεβαιώσω τον κύριο Τσακίρη πως σε κανένα απ' τα τρία η άμεση λύση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση...

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία