28/04/1993

Κλειστό Νέας Σμύρνης. Πανιώνιος-Παναθηναϊκός. Απέμεναν οκτώ λεπτά πριν το τέλος του αγώνα και ο Πανιώνιος βρισκόταν στην επίθεση με τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον οποίο μάρκαρε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο διαιτητής σταματά τη φάση δίνοντας επιθετικό φάουλ υπέρ των «πράσινων». Αυτό το φάουλ είναι το πέμπτο για τον Σέρβο, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να κάτσει στον πάγκο μέχρι το τέλος του ματς. Ουδείς γνωρίζει τι πέρασε από το μυαλό του εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν για να χτυπήσει με δύναμη το κεφάλι του στην μπασκέτα και να πέσει κάτω. «Γιατρέ βοήθησέ με. Δεν νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου...» φωνάζει ο Μπόμπαν στον γιατρό του Πανιωνίου, τον Γιώργο Κατσιφαράκη.

Το ασθενοφόρο κατευθύνεται στο Γενικό Κρατικό και η διάγνωση είναι σκληρή: «Διατομή του πέμπτου αυχενικού, τομή νωτιαίου μυελού». Με απλά ελληνικά: Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς είναι αναγκασμένος να καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή του. Όλα αυτά μέχρι το βράδυ της Τετάρτης 28 Ιουνίου 2006. Το βράδυ εκείνο που ο Μπόμπαν σηκώθηκε και πήδηξε ψηλά. Μέχρι τον ουρανό... «Εφυγε» όρθιος. Μπορεί να ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι για 13 ολόκληρα χρόνια, ήταν όμως όρθιος. Ορθιος στην ψυχή, στην ανθρωπιά, στην αξιοπρέπεια, στο θάρρος. «Εφυγε» στα 44 του χρόνια. «Εφυγε» και σκόρπισε θλίψη όχι μόνο στον κόσμο που ασχολείται με το μπάσκετ, αλλά σε όλους εκείνους που παρακολουθούσαν συγκλονισμένοι είτε από το γήπεδο είτε από την τηλεόραση τον Μπόμπαν να σωριάζεται στο έδαφος σε εκείνο τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Γιατί; Γιατί αγαπούσε το μπάσκετ. Γιατί; Για ένα φάουλ. Γιατί; Γιατί δεν ήθελε να χάνει. Ο Γιάνκοβιτς δεν ζούσε από το μπάσκετ. Ζούσε για το μπάσκετ.

Ήταν καλοκαίρι του 1992 όταν ο Πανιώνιος του Βλάντο Τζούροβιτς επιλέγει τελικά να δώσει το χρίσμα του ενός ξένου στον Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς. Άγνωστος για τους περισσότερους εδώ στην Ελλάδα και προερχόμενος από τον Ερυθρό Αστέρα, όπου ο Τζούροβιτς είχε συνεργαστεί μαζί του για δύο χρόνια, ο 30χρονος Γιάνκοβιτς κατάφερε πολύ γρήγορα να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στην οικογένεια του ιστορικού και να λατρευτεί όσοι λίγοι από τον κόσμο. Πηγαίο ταλέντο, πραγματική μπασκετική ιδιοφυΐα, άκουσε το όνομά του να γίνεται σύνθημα στα χείλη των οργανωμένων και μη από το πρώτο κιόλας παιχνίδι του στο τουρνουά «Ανδρέας Βαρίκας» το 1992. Το «Μπόμπαν, Μπόμπαν, οέ, οέ, οέ», έμελλε να γράψει ιστορία. Μπορεί το σουλούπι του να μην πολυέπειθε, αλλά πολύ γρήγορα ο Γιάνκοβιτς έδωσε τις (αποστομωτικές) απαντήσεις του εντός του γηπέδου. Χαρισματικός παίκτης, με σουτ δολοφονικό, έδωσε άλλη διάσταση στο παιχνίδι των «κυανέρυθρων» και μαζί με τους Φάνη Χριστοδούλου και Πι Τζέι Μπράουν, συνέθεσαν ένα τρίγωνο φωτιά, που δύσκολα αντιμετωπιζόταν.

Η φήμη του ξεπέρασε και τα ελληνικά σύνορα, με τους ιταλούς να τον αποθεώνουν όταν κέρδισε…μόνος του την Ρόμα του Ντίνο Ράτζα στην αιώνια πόλη, σε ένα αλήστου μνήμης αγώνα, παρουσία περίπου εκατό ελλήνων που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν από κοντά την αναμέτρηση. Οι 41 πόντοι, αλλά και τα … μαγικά που έκανε στο «Παλαέουρ» άφησαν με ανοικτό το στόμα τους Ιταλούς που δεν δίστασαν να τον χαρακτηρίσουν Λάρι Μπερντ της Ευρώπης! Όλα δούλευαν ρολόι για τον Πανιώνιο και τον Μπόμπαν, μέχρι την αποφράδα εκείνη βραδιά της 28ης Απριλίου του 1993. Η αδυσώπητη μοίρα έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι. Μέσα όμως από αυτή την τραγική περιπέτειά του ο Μπόμπαν, φανέρωσε και ορισμένες πτυχές του χαρακτήρα του, που πιθανότατα δεν γνώριζαν παρά μόνο τα (πολύ) δικά του πρόσωπα.

Γεννημένος νικητής, υπερήφανος σαν αετός δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Κοίταξε κατάματα το πρόβλημά του, έδωσε τη μάχη του με περίσσεια αξιοπρέπεια, κερδίζοντας την αγάπη και τον θαυμασμό όλων. Η μάχη ήταν ίσως εκ των προτέρων άνιση, όμως δεν κοίταξε ποτέ πίσω του. Πάλεψε με κάθε όπλο, δίνοντας και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του. Πίσω του άφησε άξιο συνεχιστή του τον μονάκριβο γιο του Βλαδίμηρο, ο οποίος είμαστε βέβαιοι ότι θα κουβαλήσει με επιτυχία την βαριά κληρονομιά του πατέρα του. Οι «νεκροί δεν πεθαίνουν, παρά μόνο όταν λησμονηθούν»…