Συνέντευξη Εβαλντ Λίνεν στη "Ρήξη"

«Σημασία έχουν οι ιδέες και όχι τα χρήματα…»
Ο Γερμανός προπονητής του Πανιωνίου Εβαλντ Λίνεν μιλάει στην «Ρ» για τα χρόνια του αντιπυρηνικού κινήματος, τη διεθνή κατάσταση, το ποδόσφαιρο, αλλά και τον ρατσισμό στα γήπεδα.
Στο μίζερο τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου, η παρουσία του Γερμανού προπονητή Εβαλντ Λίνεν στον πάγκο του Πανιωνίου σίγουρα αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Ο Λίνεν έχει γράψει τη δική του ιστορία, μέσα και έξω από τα γήπεδα, τόσο ως ποδοσφαιριστής της μεγάλης Γκλάντμπαχ στη δεκαετία του ’70, αλλά και στη συνέχεια ως προπονητής σε διάφορες ομάδες του Γερμανικού πρωταθλήματος, της Μπουντεσλίγκας. Ο Λίνεν είναι από τους λίγους Γερμανούς ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν ενεργά στο ριζοσπαστικό, αντιπυρηνικό, ειρηνιστικό κίνημα της χώρας κατά τις δεκαετίες του ’70 και του ‘80. Μιλώντας στην εφημερίδα μας ο Γερμανός προπονητής εξιστορεί στιγμιότυπα από εκείνα τα χρόνια, αναλύει τη φιλοσοφία και τη στάση ζωή του, ενώ αναφέρεται και στους λόγους που από την «λαμπερή» γερμανική Μπουντεσλίγκα, βρέθηκε στην Ελλάδα και τον «μικρό και ταπεινό» Πανιώνιο.«Με έπεισαν οι άνθρωποι του Πανιωνίου για τα σχέδια που είχαν. Δεν είναι μόνο τα χρήματα στο ποδόσφαιρο και στη ζωή. Υπάρχουν και οι ιδέες, τα σχέδια, οι άνθρωποι. Μ’ αρέσει η δουλειά στον Πανιώνιο. Είμαστε σαν οικογένεια. Ξέρετε δεν μπορείς να τα μετράς όλα στο ποδόσφαιρο με χρήματα. Η Γαλλική Οσέρ είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Μια μικρή πόλη, που έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό σχολείο. Στον Πανιώνιο ταιριάζει η φιλοσοφία να «βγάζει» νέους παίκτες», μας είπε ο Εβάλντ Λίνεν στο ερώτημα πως αποφάσισε να εργαστεί στην Ελλάδα και τον Πανιώνιο.
- Την εποχή που παίζατε στην μεγάλη Γκλαντμπαχ, είσασταν ενεργό μέλος του αντιπυρηνικού, ειρηνιστικού κινήματος της Γερμανίας (σ.σ. που «γέννησε» τους «Πράσινους»). Ηταν δύσκολη εποχή για εσάς;
Ε.Λ.: «Δεν έκρυψα ποτέ τις δημοκρατικές και κοινωνικές μου θέσεις. Δεν θα τις χαρακτήριζα ριζοσπαστικές. Θυμάμαι όταν αγωνιζόμουν στην Γκλαντμπαχ ένας πολιτικός από το Μόναχο μου έλεγε να κοιτάω το ποδόσφαιρο και να αφήσω τα πολιτικά. Ναι κάποιες φορές είχα πρόβλημα. Μια χρονιά (αγωνιζόμουν στην Γκλαντμπαχ…) στη πόλη υπήρχε ένας κομμουνιστής δάσκαλος. Κάποιοι ήθελαν να τον διώξουν από τη δουλειά τους λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Τότε εγώ μάζεψα υπογραφές ενάντια σ’ αυτή την απόφαση. Θυμάμαι υπέγραψαν αρκετοί συμπαίκτες μου. Δεν είμαι κομμουνιστής, Δεν έχω πειστεί ότι είναι σωστές οι κομμουνιστικές ιδέες. Όμως γνώριζα τους κομμουνιστές από το κίνημα ειρήνης. Είμασταν μαζί. Δουλέψαμε ενάντια στα πυρηνικά. Τους σεβόμουν γιατί έδιναν τα πάντα στον αγώνα. Γι΄ αυτό πάλεψα πολύ για τον δάσκαλο. Τον υπερασπίστηκα γιατί για μένα ήταν παράλογο να κατηγορείται κάποιος για τα πολιτικά του πιστεύω. Όταν δεν έβαζα γκολ που έλεγαν ότι φταίνε οι πολιτικές μου απόψεις (γελάει…). Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που είχε πολύ γέλιο, αλλά είναι και ενδεικτική τις κατάστασεις που επικρατούσε στη Γερμανία εκείνη την εποχή. Το ‘80-’81 το κίνημα ειρήνης ήταν πολύ δυνατό. Καθημερινά γινόντουσαν διαδηλώσεις. Σ’ ένα ματς με την Ιρντιγκεν για το πρωτάθλημα δεν είχα αγωνιστεί καλά και ο προπονητής με έκανε αλλαγή στο 70ο λεπτό του ματς. Ο συμπαίκτης μου που μπήκε φοιτούσε σε στρατιωτικής χολή. Μπήκε λοιπόν και έβαλε γκολ με το οποίο η Γκλαντμπαχ νίκησε. Ξέρετε τι έγραψε μια εφημερίδα την άλλη μέρα; Ο στρατιώτης σκόραρε, ενώ ο ειρηνιστής δεν έπαιξε καλά! Ηταν αστείο… Αλλά μιλάμε για δύσκολα χρόνια…».
- Σήμερα πως βλέπετε την πολιτική κατάσταση;
Ε.Λ.: «Μπορώ να μιλήσω γενικά για τη διεθνή κατάσταση. Δεν τρέφω καμία εκτίμηση για την ηγεσία των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων καρτών που αντί να κοιτάξουν να δώσουν λύση στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ξοδεύουν δισεκατομμύρια μόνο για την κατασκευή όπλων και για να κάνουν πολέμους. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να συμβαίνουν αυτά. Πρέπει να αντιδράσουμε…». - Τα φαινόμενα ρατσισμού στα ευρωπαϊκά γήπεδα, δυστυχώς αυξάνονται. Ποιες είναι οι σκέψεις σας;
Ε.λ.: « Ο ρατσισμός είναι ντροπή για το ποδόσφαιρο. Ο κάθε άνθρωπος που θέλει να αποκαλείται φίλαθλος ή οπαδός δεν επιτρέπεται να επιτίθεται σε άλλον. Δεν νιώθω ξένος στην Ελλάδα. Απλά μιλάτε άλλη γλώσσα, την ελληνική. Σήμερα το ποδόσφαιρο γίνεται διεθνές. Ρατσισμό στο ποδόσφαιρο φέρνουν ηλίθια, εξτρεμιστικά, άτομα που δεν είναι ικανοποιημένα από τη ζωή τους. Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στον ρατσισμό. Πρέπει οι ομάδες σε συνεργασία με την ομοσπονδία, αλά και την αστυνομία να αντιμετωπίσουν τις ρατσιστικές συμπεριφορές».
- Στο ποδόσφαιρο έχετε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, έναν τρόπο σκέψης για το πώς πρέπει να αγωνίζεται η ομάδα σας. Πόσο διαφορετική είναι η καθημερινή σας ζωή;
Ε.Λ.: «Στη ζωή υπάρχουν κανόνες, νόμοι. Πρέπει να τους σέβεσαι σ’ όλη σου τη ζωή. Δεν μπορείς να τηρείς κανόνες μόνο στη δουλειά σου. Αφιερώνω πολύ χρόνο στο ποδόσφαιρο. Όμως πιστεύω ότι είτε καλό κάνεις, είτε κακό αυτό σου έρχεται πίσω. Αυτό λεω στην οικογένειά μου, αλλά και στους παίκτες μου. Στη ζωή ότι δώσεις θα πάρεις. Ας μην το ξεχνάμε αυτό…»
- Το σωματείο που βρίσκεστε, ο Πανιώνιος, είναι το αρχαιότερο (ιδρύθηκε το 1890…) και ταυτόχρονα προσφυγικό. Εκπροσωπεί αθλητικά τους Μικρασιάτες πρόσφυγες του 1922. Γνωρίζετε την ιστορία του συλλόγου;
Ε.Λ.: «Φυσικά και ξέρω την ιστορία, την καταστροφή, την προσφυγιά. Είναι από τα πρώτα πράγματα που έμαθα για τον σύλλογο. Μετά τις πρώτες συζητήσεις γνωριμίας, και οι άνθρωποι του συλλόγου μου είπαν για την ιστορία της ομάδας, αλλά και εγώ έμαθα πολλά πράγματα. Είμαι περήφανος που εργάζομαι σε ένα σωματείο με τέτοια ιστορία…».
Είναι τυχαίο; Μάλλον όχι. Ο Εβαλντ Λίνεν αυτή η εξαιρετική, ποδοσφαιρικά (και όχι μόνο…) προσωπικότητα αποφάσισε να ενώσει τη τύχη του με τον σύλλογο που ξεριζώθηκε το 1922 από την γη της Σμύρνης, τον Πανιώνιο. Μια ομάδα που κατά καιρούς φιλοξενεί τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του ελληνισμού. Μια ενδιαφέρουσα και δυναμική συνύπαρξη που μπορεί να αλλάξει την πορεία της προσφυγικής ομάδας.