Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος (1927-1979) υπήρξε κορυφαίος Έλληνας διεθνής τερματοφύλακας και προπονητής τερματοφυλάκων. Αγωνίστηκε στον Πανιώνιο.
Έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία με το προσωνύμιο «ήρωας του Τάμπερε», έπειτα από την θρυλική του απόδοση σε αγώνα της εθνικής ολυμπιακής ομάδας που διεξήχθη στην πόλη Τάμπερε της Φινλανδίας κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας του 1952. Ήταν 11 φορές διεθνής.
Ξεκίνημα και καταξίωση
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1927 στην Καλλιθέα. Το 1943 εντάχθηκε στον Πανιώνιο σε ηλικία 16 ετών. Τον ανακάλυψε, ο τότε τερματοφύλακας και προπονητής των «κυανέρυθρων» Γιώργος Ρουσσόπουλος, ο οποίος απ’ την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι πρόκειται για σπάνιο ταλέντο. Σύντομα ο μικρός Νίκος, πέρασε απ’ τα τσικό στην πρώτη ομάδα, καθιερώθηκε και το 1948 κλήθηκε στην Εθνική ομάδα .
Κάθε Κυριακή έδινε ρεσιτάλ με τα εξαιρετικά ρεφλέξ του, την ικανότητα του στις εξόδους, τις «πτήσεις» του και τις επιτυχείς επεμβάσεις του στα πέναλτι, κάνοντας τους φιλάθλους να παραληρούν. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό από ένα αγώνα στο Στάδιο Καραϊσκάκη με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Ο Πεντζαρόπουλος σουτάρει το ελεύθερο απ’ το ύψος της μεγάλης περιοχής, αλλά η μπάλα λόγω του αντίθετου ανέμου φθάνει ως το κέντρο. Ο Ανδρέας Μουράτης του Ολυμπιακού, που φημιζόταν για το δυνατό του σουτ, εξαπολύει έναν «κεραυνό» στέλνοντας την μπάλα με δύναμη προς την εστία του Πανιωνίου. Ο Πεντζαρόπουλος κάνει βήματα με την πλάτη προς την εστία. Στο ύψος της μικρής περιοχής βλέποντας ότι η μπάλα τον ξεπερνά, σηκώνεται στον αέρα, γυρίζει το σώμα του 180 μοίρες, τεντώνεται, και την διώχνει με την γροθιά πέφτοντας μέσα στα δίχτυα. Οι φίλαθλοι τον αποθεώνουν για την εκπληκτική απόκρουση κι ο Μουράτης τρέχει, τον σηκώνει και τον φιλάει.
Στην Εθνική
Ο Πεντζαρόπουλος αγωνίστηκε σε 11 ματς με την εθνική ομάδα. Για πρώτη φορά χρίστηκε διεθνής στις 28/11/1948 σε φιλικό αγώνα κατά της Τουρκίας, μπαίνοντας ως αλλαγή στο β΄ ημίχρονο κι ενώ είχε διαμορφωθεί το τελικό σκορ (ήττα 1-2). Ακολούθησαν άλλα οκτώ ματς τα έτη 1949 ως 1952, όλα για το Κύπελλο Φιλίας Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο γινόταν τότε, με αντιπάλους ομάδες, όπως η Αίγυπτος (1-3), Β΄ Ιταλίας (2-3, 0-3), Β΄ Γαλλίας (0-1), Συρία (8-0) και Τουρκία (1-2, 3-1, 1-0).
Στη συνέχεια μετείχε με την ομάδα στην Ολυμπιάδα του Ελσίνκι στη Φινλανδία το 1952, όπου έδωσε το συγκλονιστικότερο αγώνα του στο Τάμπερε. Τελευταίος αγώνας του με την εθνική ήταν ένας διεθνής φιλικός που έδωσε η ομάδα στις 25/7/1952 μετά τον αποκλεισμό της από τη συνέχεια του ολυμπιακού τουρνουά, με τη Μεγάλη Βρετανία, σε φινλανδικό γήπεδο. Ήταν νικηφόρος με 4-2.
Ήρωας του Τάμπερε
Η 15η Ιουλίου του 1952 ήταν η ημερομηνία -ορόσημο στην καριέρα του. Αγωνίζεται για δέκατη φορά με την εθνική ομάδα εναντίον της πανίσχυρης τότε Δανίας, στην πόλη Τάμπερε της Φινλανδίας για το ολυμπιακό τουρνουά της Ολυμπιάδας του Ελσίνκι. Παρουσία 7.000 θεατών στις κερκίδες, ο Πεντζαρόπουλος κάνει το παιχνίδι της ζωής του.
Εκτινάσσεται σαν αίλουρος, πραγματοποιώντας πολλές εξαιρετικές και συνάμα σωτήριες επεμβάσεις, απέναντι στους Δανούς διεθνείς που σφυροκοπούν την εστία μας. Αποσοβεί μια σίγουρη συντριβή. Τελικά, η εθνική Ελλάδος χάνει με σκορ 2-1 αλλά εκείνος αποθεώνεται απ’ τους φιλάθλους.
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος αποκαλείται «ήρωας του Τάμπερε» από τους Έλληνες δημοσιογράφους, που του αφιερώνουν για μέρες διθυραμβικά κείμενα και πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Ο διεθνής τύπος ήταν ανάλογα εγκωμιαστικός. «Γεννήθηκε ο νέος Ζαμόρα», έγραψαν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες μετά τον αγώνα, παρομοιάζοντας τον, με τον κορυφαίο μέχρι τότε, παγκοσμίως, Ισπανό τερματοφύλακα.
Στην Ίντερ
Η μεγαλειώδης αυτή εμφάνιση του δεν περνάει απαρατήρητη. Ο προπονητής της Ίντερ Μιλάνου Αλμπέρτο Φόνι, που βρίσκεται στο γήπεδο, εντυπωσιάζεται και του προτείνει να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο στην ιταλική ομάδα. Σε μια εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν τελείως ερασιτεχνικό και οι ποδοσφαιριστές δεν είχαν οικονομικές απολαβές, η προοπτική του επαγγελματισμού και οι μυθικές οικονομικές απολαβές που του πρότειναν από την Ίντερ «ζάλισαν» τον Νίκο Πεντζαρόπουλο. Άλλωστε δεν προερχόταν από εύπορη οικογένεια και με δυσκολία εξασφάλιζε τα προς το ζην.
Το όνειρο μιας επαγγελματικής καριέρας, σ’ έναν απ’ τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης, τον ώθησαν να φύγει ξαφνικά για το Μιλάνο τον Αύγουστο του 1952. Υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με την Ίντερ και ξεκίνησε προπονήσεις, ελπίζοντας ότι η διοίκηση του Πανιωνίου θα του έδινε την ελευθέρας του. Όμως, η τότε διοίκηση των «κυανέρυθρων» αντιμετώπισε αρνητικά την απρόσμενη αποχώρηση του και δεν ενέδωσε στα χρηματικά ανταλλάγματα που πρόσφεραν οι Ιταλοί. Η πολυπόθητη μεταγραφή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αν και έμεινε ένα περίπου χρόνο στην Ιταλία.
Στα φιλικά παιχνίδια που αγωνίστηκε με την Ίντερ ήταν επίσης εντυπωσιακός. Ενδεικτικό του θαυμασμού των Ιταλών για την αξία του, είναι ένα δημοσίευμα ιταλικής εφημερίδας με μεγάλη φωτογραφία, που απεικονίζει τον Πεντζαρόπουλο σε μια εκπληκτική εκτίναξη να μπλοκάρει την μπάλα και να είναι κυριολεκτικά οριζοντιωμένος λίγο κάτω απ’ το οριζόντιο δοκάρι. Το άρθρο είχε τίτλο: «Ο ιπτάμενος τερματοφύλακας» και η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Ο Πεντζαρόπουλος πετάει…».
Η επιστροφή
Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος επέστρεψε απογοητευμένος και πικραμένος στην Ελλάδα το 1953. Όπως περιγράφει ο τύπος της εποχής, του επιφυλάχθηκε εντυπωσιακή υποδοχή στον σταθμό Λαρίσης και λίγο καιρό μετά επανήλθε στον Πανιώνιο, όπου έπαιξε για δύο ακόμη χρόνια. Δεν θύμιζε όμως σε τίποτε τον παλιό καλό Πεντζαρόπουλο, τον ιπτάμενο τερματοφύλακα που λάτρεψαν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι και απογοητευμένος εγκατέλειψε την ενεργό δράση σχετικά νέος, σε ηλικία 28 ετών.
Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με την προπονητική και στη συνέχεια με τις εφηβικές ομάδες του Πανιωνίου. Όνειρό του ήταν αν ιδρύσει μια σχολή τερματοφυλάκων. Λίγο πριν φύγει απ’ την ζωή, δίδαξε τα μυστικά της θέσης και την τεχνική του στις αποκρούσεις των πέναλτι, στον φέρελπι τότε Αντώνη Μανίκα, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα μνημόνευσε το δάσκαλο του, όταν απέκρουσε περί τα 15 πέναλτι σε μια τριετία στον Πανιώνιο και χρίστηκε διεθνής με την εθνική ομάδα.
Το τέλος
αυλαία για τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, έπεσε στις 29 Μαρτίου του 1979. Έφυγε απ’ την ζωή σε ηλικία 52 ετών, χτυπημένος απ’ την επάρατο νόσο, χωρίς να προλάβει να δει τον αγαπημένο του Πανιώνιο να κατακτά λίγους μήνες αργότερα το Κύπελλο Ελλάδος.
Η θλιβερή είδηση έγινε πρώτο θέμα στον αθλητικό τύπο που φιλοξένησε εκτενή αφιερώματα στον «ήρωα του Τάμπερε». Τον έκλαψε όλη η φίλαθλη Ελλάδα…
Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα όσα γράφονται σε μερίδα του Τύπου και την «μεταγραφολογία» γύρω από τον Γιώργο Τζαβέλλα. Διαβάζουμε ότι «πρασινίζει», «κοκκινίζει» κλπ. Σε πολλά δε ρεπορτάζ, ο Γιώργος Τζαβέλλας φέρεται ότι «μιλάει» ή «διαπραγματεύεται» με κάποιες από αυτές ομάδες… Θέλουμε να θυμίσουμε ότι ο Γιώργος Τζαβέλλας έχει συμβόλαιο με τον Πανιώνιο μέχρι το 2012 και άρα δεν είναι "ελεύθερος" (είτε έχει ρήτρα είτε όχι).
